‘Anna was erg verdrietig omdat haar moeder was overleden.
Erover praten vond ze moeilijk,
Maar dat ging beter als ze haar herinnerboek erbij pakte.
Dat had ze gemaakt nadat haar moeder was overleden.
Het was een mooi boek met foto’s van mama, hoe ze eruitzag en wat ze graag deed: werken in de tuin, ze hield vooral veel van rozen.
In het boek waren ook foto’s van de uitvaart en de rouwkaart zat erin. Dat was wel verdrietig, maar toch ook goed omdat het echt was gebeurd. Ze wist nog goed dat haar broer het haar vertelde.
In het boek zaten ook foto’s van hen samen, Anna en haar moeder. Want ze hadden samen veel leuke dingen gedaan. Het allerleukste was het als ze samen een grote sorbet gingen eten op een terras. Daarvan zat natuurlijk ook een foto in het boek. Anna vond het ook heel fijn dat haar broer nu wat vaker op bezoek kwam en dan gingen ze ook wel eens naar de stad. Een terrasje pakken. En natuurlijk koos Anna dan voor een sorbet.
Het was al wel een half jaar later toen Anna niet meer goed kon slapen.
Ze voelde zich dan niet zo lekker en steeds moest ze denken aan mama, dat ze haar opeens weer zo miste. Het was begonnen na de verjaardag van mama.
Wat was dat toch jammer dat ze mama geen knuffel meer kon geven voor haar verjaardag.
De mensen om Anna heen wilden graag helpen. Misschien zou het Anna helpen als ze ’s nachts aan een mooie herinnering kon denken. Er werd een mooi klein zacht kussentje gemaakt en Anna kocht het lievelingsluchtje van haar moeder: rozen.
Als ze ’s nachts wakker werd, spoot ze een beetje op het zachte kussentje en hield het tegen haar wang. Het troostte haar en ze viel weer gemakkelijker in slaap.’
Na een verlies, blijven altijd herinneringen achter.
En als iemand rouwt, kunnen herinneringen veel betekenis hebben.
Herinneringen maken verdrietig, maar troosten ook.
Herinneren doet iedereen op zijn eigen manier.
Sommige mensen dragen de herinnering vooral in hun hart,
Anderen praten graag over hun herinneringen.
En weer andere mensen houden een herinnering graag vast, dan hebben ze echt iets in handen. Of ze willen graag een herinnering waar ze naar kunnen kijken of aan kunnen voelen of ruiken. En dan kunnen dingen als een herinnerboek of een geurkussentje helpen, zoals dat bij Anna gebeurde.
Er zijn ook mensen die er hun werk van maken om mensen te helpen bij het maken van herinneringen. Zo iemand is Ilja Verstraten, ze is herinneringsfotograaf. Ze vertelde ons hoe belangrijk ze het vindt om herinneringen te maken van een afscheid, voor later. Dat kan een mooie foto zijn van degene die gaat overlijden of een reportage van de uitvaart. Op haar website https://iljaverstraten.nl/ staat hoe het werkt en wat het kost.
Helemaal enthousiast werden wij van de mooie troostmaterialen die Ilja maakt. Een beetje zoals het geurkussentje van Anna, maar dan om foto’s te bewaren.
We laten een paar voorbeelden zien.
Dit is een harmonicaboekje. Er kunnen 12 tot 18 foto’s in en het sluit met een magneet dus valt het niet zomaar open. De omslag van het boekje is van zacht suéde dus aaibaar en knuffelbaar, verkrijgbaar in verschillende kleuren. Op het boekje en bewaardoosje staat nu Ilja’s naam, maar daar kan de naam komen staan van je dierbare en eventueel de datum eronder.
Deze knuffelpopjes en het knuffelkussen kunnen gemaakt worden van de kleding van een overleden dierbare. Ze kunnen gemaakt worden zoals iemand wil. Bijvoorbeeld met het overhemd van een overleden dierbare. Met verschillende soorten oogjes, neus en mond. In de oortjes of armpjes kan een ‘knisper’ gemaakt worden. Het zakje waar het fotootje in kan, kan dicht met een drukknoopje of met dubbelzijdig klittenband. Ze zijn aaibaar, knuffelbaar en wasbaar.
Dit fotolijstje is minder knuffelbaar maar wel heel mooi. Het buisje wat je aan de voorkant ziet, is een asbusje. Je kan dus bij de foto een beetje as bewaren. Als dit te confronterend is of je vindt het gewoon mooier, kan het asbusje ook aan de achterkant van het lijstje. Alleen het fotolijstje zonder asbusje is ook mogelijk.
