Natuurlijk, ieder mens ervaart teleurstellingen in het leven. En ieder mens heeft verwachtingen. En hoe hoger je  verwachtingen, hoe groter de teleurstelling als iets niet blijkt te kunnen. Als geestelijk verzorger voelt Hans Klein Wolterink zich daarom vaak een manager van verwachtingen en teleurstellingen.
Dat vereist fijngevoeligheid én eerlijkheid.

“Onlangs bezocht ik een mevrouw die op Boldershof in Druten woont. Ze is al wat ouder en woonde jarenlang zelfstandig. Ze vertelde dat ze graag weer zelf zelfstandig wilde wonen. Natuurlijk had ik daarin mee kunnen gaan, maar dan was ze in de toekomst beslist teleurgesteld geraakt. Ik ging met haar in gesprek: ‘Ik begrijp dat jij dat wilt. Maar in alle eerlijkheid: ik denk niet dat je dat nog kunt. En
wel hierom. ‘Ik was eerlijk en maakte het niet mooier dan het was. Ze werd rustig en ik merkte dat er acceptatie plaatsvond. Dan wordt het voor haar weer makkelijker om te wonen waar ze nu woont.”

Hoop, perspectief en richting
Verwachtingen bieden hoop. Ze houden opties open, geven perspectief en richting. Een mens kan dus niet zonder verwachtingen. Maar ze moeten wel realistisch zijn, zegt Hans.
“Ik werk graag mee aan het realiseren van verwachtingen, maar alleen als ik denk dat het kan. Ik houd de verwachtingen dus graag binnen de kaders. Zo voer ik soms gesprekken met mensen die
een relatie willen. Dat is niet voor alle bewoners weggelegd, ook al hebben ze diepe gevoelens voor elkaar. Het ontbreekt vaak aan het vermogen om te communiceren. Dat geldt ook voor  vriendschappen. Er zijn beslist mooie vriendschappen tussen bewoners. Maar bij veel mensen zie ik ook het onvermogen om dit op een goede manier vorm en inhoud te geven.”

Teleurstelling managen
Teleurstellingen maken mensen weerbaar. “Maar veel van onze mensen kunnen teleurstellingen niet goed uiten”, vervolgt Hans. “Ik denk dat bepaald probleemgedrag erdoor kan worden verklaard.
Dat er een onbestemde onvrede is. Je voelt dat het niet lukt, maar kunt het niet uiten. Als geestelijk verzorger moet je dan de fijngevoeligheid hebben om ‘te luisteren naar het fluisteren’.
Bij mensen met een ernstige meervoudige beperking moet je inzoomen op de kleinste signalen. Een bepaalde blik of beweging. En soms doe je iets op hoop van zegen.”

Helen, bijstaan, begeleiden en verzoenen
“Het is vervelend als je tegen je grenzen aanloopt en wordt geconfronteerd met je beperkingen. Ik put dan uit de vier pastorale grondfuncties: helen, bijstaan, begeleiden en verzoenen. Soms probeer ik te helen. Ik begeleid mensen. Leer hoe iemand zich kan verzoenen met de teleurstelling. En soms kan ik er slechts zijn voor iemand, zonder dat ik veel kan doen. Pas was ik bij een mevrouw die alleen nog in bed kan liggen. Verder niets. Geen idee welke signalen bij haar binnenkomen en hoe we haar nog een plezier kunnen doen. Ook dat is een taak van de geestelijk verzorger: er zijn als je niets meer van het leven hebt te verwachten.”